Rreth Naim Fetajt dhe vëllimit poetik, "Vezullimë thinjash"
Nganjëherë se pse më duket ky Naimi i Fetajve si më moçëm se unë e sikur përkulet mbi mua e po më pyet: A u vrave, baco, si atëbote kur u rrëxova dhe e përgjaka mjekrrën në oborrin e tij. Nganjëherë si moshatar e nganjëhërë si vëlla më i vogël i them në vesh: Si është e mundur që me Naimin jam takuar vetëm tri herë!
Njeherë qenkemi takuar në Belgjikë,njëherë në Gjermani e herën tjetër në Zvicërr. Dhe as një gjysëmherë në Strellc, aty ku u lindëm te dy.
S’them se patëm fat që u lindëm këtu, se tjetërkund nuk mund të lindnim. E kush lindet në Strellc, sado larg tij degëdisin këmbët, kurrë s’mund të largohet krejtësisht prej tij. Mbetet si në ëndërr natë e ditë e veç kthimin e kujton…
Prandaj si të përbashkët këtë ëndërr, fat e patëm. Secili më ndryshe ia ndërroi gishtat fyellit të vet.
Secili më ndryshe e pa këtë ëndërr dhe më ndryshe e rrëfeu.
Ngjajmë ngapak e secili me vetëvetën ngjajmë.
Ka një vrullimë rrëmbyese ky këngëtim i tij. Ky poet sikur me dy krande e ndez zjarrin poetik. E në këtë zjarr dalldisen figurat poetike e shpërthyeshëm del mendimi rrezatues që të befason. Në këtë befasi përfshihesh pastaj e para teje sikur zgjerohet hapësira.
S’ke se si, asesi s’ke si të mos thuash se poezia e mirë thurret edhe me pak fjalë, sidomos kur janë fjalë shpirti, shpirti që digjet për një fjalë e, për mungesë të asaj fjale kur e do koha e, ku e ka vendin.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen